Қазақстан теміржолына жарты ғасырдан астам уақыт қызмет көрсетіп тұрған Опорная станциясы Маңғыстаудың Бейнеу ауданында орналасқан. 1964 жылы іргетасы қаланған станция түбек теміржолының дамуымен бүгінде қайта дәуірлеуде.
Қазірде станцияның құрамына екі жағындағы 464, 465 бекеттері кіреді. Пойыздарды қабылдап-жөнелтуге арналған 4 жолы, жүктерді тиеп-түсіруге арналған 3 тұйық жолы бар станцияға 6 кірме жол тағы жалғасқан.
Опорная станциясы мен екі бекетте бес жүк қабылдап-алушы, екі пойыз құрастырушы, екі жүк кассирі, 11 кезекші – барлығы 22 адам теміржолдың бар жұмысын қамтамасыз етіп отыр.
Станция тізгіні көп жылдан бері кәнігі теміржолшы Мұртаза Алдоңғаровтың қолында.
– Бізден тиелетін жүктің негізін газ-конденсат, мұнай өнімдері құрайды. Махамбет, Қазақстан станцияларына жібереміз. Бұрын шетелдерге күніне 30-40 вагон мұнай жіберетін едік. Станцияның техникалық мүмкіндігі шектеулілігіне қарамастан еңбек қауіпсіздігін, маневрлік құрамалардың қозғалыс қауіпсіздігін сақтай отырып күніне 80-90 вагонға дейін түсірген кездеріміз болды, – дейді станция басшысы.
Мұртаза Күмісбайұлы теміржолдағы еңбек жолын 1976 жылы бастаған. 1958 жылы Құлсары кентінде туған Атыраудың тумасы Маңғыстау теміржолына 1979 жылы келіпті. Оған дейін Құлсары белгі беру және байланыс дистанциясында электромонтер болған. 1979 жылы Батыс Қазақстан темір жолы Гурьев бөлімшесінің Опорная станциясына пойыз құрастырушы болып орналасқан. 1987 жылдан Қаркөл станциясына кезекші болып ауысады. Кейін Опорная станциясына кезекші болып қайта келген. Алдымен Гурьев темір жол техникумын, кейін Ақтөбедегі Қазақ қатынас жолдары университетін сырттай оқып бітірген. 2007 жылы Опорная станциясының бастығы болып тағайындалып, күні бүгінге дейін жемісті еңбек етіп келеді.
− Сол жылдары станцияда жұмыс қауырт болды, жан-жаққа, Украинаға, Финляндияға айына 700-800-дей мұнай тиелген вагондар жіберетінбіз. 2012 жылы денсаулығыма байланысты сұранып станция кезекшісі жұмысына ауыстым. Өткен жылы басшылыққа қайта келдім, – деген Мұртаза аға жұмысын алғаш бастаған жылдардан қызықты естелік айтып берді.
− Пойыз құрастырушымын. Қыс айында совхоздың тұйық жолына 10 бос платформа беру керек болды. Ол кезде СМУ-дың вагон қалашығы қай жерде жұмыс бар, сол жаққа көшіп жүре беретін. Бізде тұрған «Московский» СМУ көшпекші болып, тез арада вагон беріңдер деген нұсқау келді. Сол вагондарды совхоздың тупигіне тепловоздың алдына салып итеріп келе жатырмыз, өзім бірінші вагондамын. Қыс қатты қаһарлы, қар қалың еді. Тұйық жол ұзын. Ортасына жақындағанда вагондар біртүрлі селкілдей бастады. Қарасам, 7 вагон жолдан шығып кетіпті. Қардың үстімен келе жатыр. Енді не істеу керек? Ол жерге автокран келе алмайды. Тұйық жолдың бір жағы щебень түсіру үшін қазылған оршұқыр. Екінші жағы басты жол. Қардың өзін тазалау екі күндік жұмыс. Не болса да тәуекел деп составты осы қалпымен кейін қарай тартуға оқталдым. Машинистке ақырындап кейін жүр деп жалаумен команда бердім, «өте жай» деп көрсетіп қоямын. Тепловоз артқа қарай тарта бастады. Мен тұрмын вагондардың доңғалағын бақылап. Қыстың күшті аязы, қардың қалың болуы және арасында сәл жібіп қайта қатуынан болар, вагондарым сол түскен күйімен қайта жүріп барып рельске мінді. Қуанғаннан қарға аунадым-ау…
Ертесіне бастығымыз шақырды, ұрса ма десем, алғыс айтты. «Кеше сені жалғыз жіберіппін, қар қалың, ескертуім керек еді. Сол сәтте бірден-бір дұрыс шешім қабылдағансың. Егер вагондар уақытында берілмей қалғанда, мына «мәскеуліктер» партия тапсырмасын орындамадыңдар деп бәрімізді құртатын еді деді», – деп сонау жиырма бес жасар жігіт кезінде бастан кешкен оқиғасын әңгімелеп күліп алды теміржолшы аға.
Бүгінде теміржолшы әулетінің негізін қалаушы «ақсақал» атанған Мұртаза Алдоңғаровтың екі ұлы да теміржолшы, бірі – бекет кезекшісі, екіншісі – байланыс механигі.
